لبریز

از درد عشقت تا به کی لبریز باشم؟
در حسرتت غمگین‌تر از پاییز باشم

هرگز نمی‌خواهی دلم آرام باشد
تا کی اسیر گریه‌ی یکریز باشم؟

تصمیم داری دائما بی شانه‌هایت
آواره‌ی این شهرِ باران خیز باشم

با دوری‌ات نابود کردی ساحلم را
تا غرقِ دریاهای وهم انگیز باشم

دنیای این دیوانه را از بین بردی
چون قصد داری آدمی ناچیز باشم

شاعر: مهدی ملکی الف